Ortaokul ikinci sınıfta başladı, benim kelimelerle olan dostluğum. Bugün anlıyorum ki, bu, ortanca çocuk olmanın bana bir hediye olduğunu. Kimse beni dinlemediğinde, kelimeleri kağıda döktüm, olmadı ders defterlerinin kenarına, köşesine ya da çok derinse, sıra yüzeyine kazıdım... Elli yaşlarımda hâlâ beni dinlemediklerinde kağıda döküyorum, olmadı klavyeye. Anlatmaktan asla vazgeçemiyorum. Dünya değiştikçe ben de değişirim, dünya durunca da dururum sanıyordum. Aslında bana göre dünyanın durması mümkün değildi, dört farklı sektörde kırk yıl öğütüldüm, bu değirmenin duracağına ihtimal vermiyordum. Dünya pandemide durdu. Zannettiğim gibi olmadı, ben duramadım, yazdım ve bir kitap yayınladım. Bin yılda bir olacak olay, benim yaşadığım yüzyılda oldu. Kırk yıl dört sektörde boşuna ömrümü harcamışım, benim sadece yazmam gerekiyormuş. Tüm hayatım boyunca her şeye isim koyarken, bu isimlere anlam yükleyip sloganlar bulurken aldığım keyfin sebebini şimdi anlıyorum. Katalog, broşür, menü, kartvizit ve mıknatıs dahil, görsel, işitsel ve dijital reklam ne varsa, kimseye ihtiyaç duymadan büyük bir zevkle neden yaptığımı şimdi anlıyorum. Hatta sohbet esnasında herhangi bir şeyi herkesten hızlı bir şekilde hikayeleştirmemin sebebi de buymuş. Her açtığım işletmenin tabelasını tasarlarken duyduğum heyecanla ajansa iş bırakmıyordum. Ajans çektirmek istediğim reklam filmi için ayak üstü anlattığım dört farklı reklam öyküsünü dinlerken yetkilinin şaşkın bakışlarını; "Mesut Bey, bize anlatacak öykü bırakmadınız," demesini şimdi anlıyorum. Aslında kendi işini gören, kişisel bir ajans olmuşum. Ama şimdilik ticareti bıraktım. Yazmak için malzeme, hedef ve görev gerekiyor. Farklı konularda, farklı mecralarda, farklı materyallere yazmak istiyorum. Neden mi? İçimdeki çocuğu serbest bıraktım, durduramıyorum. Galiba ben bir hayalperestim, su gibi her kalıba girebilirim.